نیلینگ یا میخکوبی : روش خلاقانه مهندسین استرالیایی بود که در حدود دهه 60 میلادی جهت پایدارسازی جدار تونل بکار گرفته شد. روش اجرای کار نیلینگ به این صورت است که ابتدا دیوارهها رگلاژ میشوند. سپس شبکههای مشهای فولادی بوسیله میخهای 50 سانتیمتری نصب میشوند و روی آن به ضخامت حدود 10 تا 15 سانتیمتر بتن پاشی میشود. مرحله بعد حفاری گمانهها و جا زدن میلگرد یا کابل است. در ادامه گمانهها با دوغاب سیمان تزریق شده و پس از گیرش دوغاب، هد نیلها بسته میشود. بدین ترتیب نیروی رانش خاک از طریق مش و شات به هد نیل اعمال می شود و نیروی هد نیلها از طریق نیلها به توده خاک منتقل میگردد. گویی رانش خاک از طریق سیستم نیلینگ به خود خاک مهار میشود. نیلینگ یا میخکوبی بعدها توسط مهندسین آلمانی و فرانسوی در پایدارسازی ترانشهها گالری تونلها و کوله پلها به کار گرفته شد.
شاتکریترا :می‌توان به عنوان بتن یا ملاتی که از طریق شیلنگهای لاستیکی حمل شده وبا استفاده از هوای فشرده و با سرعت زیاد به سطح مورد نظر پاشیده میشود،تعریف کرد.اولین کاربرد شاتکریت به سال ۱۹۰۹ میلادی برمی‌گردد که درآن زمان تحت عنوان گونیتنامیده می‌شد و به کمک دستگاهی موسوم به تفنگسیمان به کار می‌رفت.در سال ۱۹۱۴ برای اولین بار شاتکریت در یک معدنآزمایشی در ایالات متحده آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.پس از آن اینسیستم برای پوشش سطوح سنگها و حفاظت آنها در برابر هوازدگی و گاه نیز بعنوان سیستم نگهداری موقتی به کار می‌رفت.در این سال کارل اکلی دستگاهی برای پاشیدن مخلوط ماسه و سیمان ساخت و آنرا گانایت نامید.
| شاتکریت_1569235668_31715_8067_1509.zip6.92 MB |
